Eindelijk weer eens het ijs op!!!

Ik vind schaatsen op natuurijs geweldig!! Vorig jaar januari kreeg ik al de kriebels om weer eens te schaatsen. Had alleen geen schaatsen. Daarnaast had ik zeker ook al ca. in geen 25 jaar meer geschaatst. Toch in december schaatsen gekocht in de hoop dat er toch eens ijs zou komen. En ja hoor meteen in januari was het al zover. Zou ik het nog kunnen? Zou ik het nog durven? De eerste keer in Houten op de locale ijsbaan. Eerst wat stuntelen maar uiteindelijk kwam ik toch vooruit. Bij lange na geen Irene Wüst natuurlijk, maar ik was heel trots op mijzelf! Gelukkig ben ik gewend te skaten en dat heeft toch wel geholpen.

Ik was de eerste week van januari nog vrij en kon overal naar toe om te schaatsen. Op een prachtige dag naar het Henschotermeer in Woudenberg geweest. Het is daar geweldig schaatsen. Het is daar zo groot, en het was best druk, maar je had alle ruimte. Het ijs werd gelukkig geveegd en zodoende waren de mankementen als scheuren en bobbels (waar ik zo bang voor ben) goed te zien en was ik voldoende zelfverzekerd om daar een aantal baantjes te schaatsen. Het weer was prachtig en het was echt genieten!

Enkele dagen later op de zondag lag er weer meer sneeuw. Het weer was guur, veel wind en somber. Toch wilde ik nog een keer gaan schaatsen, hier in Houten. In Houten Zuid is veel water en het was er ook heel gezellig. Op een stukje lag wat sneeuw en daardoor waren de bobbels niet zichtbaar. En toen was het uit met het sprookje: ik struikelde over een bobbel en kwam met beide knieën op het harde ijs terecht! Met handen (polsen!) in de sneeuw, dus die klap kwam niet hard aan. Ik hield dat stuk ijs voor wat het was en ben vervolgens naar een beter stuk elders gegaan. Daar weer schaatsen ondergebonden, want ik moest verder: meteen weer schaatsen anders zou ik misschien weer angst krijgen. 25 jaar geleden was ik in een scheur gereden en gevallen en durfde toen het ijs niet meer op! Ik heb de angst gelukkig meteen overwonnen. Toen ik thuis kwam een dikke bult op mijn rechterknie en een dag later op beide knieën een bloeduitstorting met een doorsnee van 10 cm. Ach, niemand die het zag, en na twee dagen spierpijn liep ik weer als een kieviet. Echter toch maar niet meer geschaatst die week!